We hebben goed geslapen. Maar we waren laat weg (10 uur) omdat we toch nog eerst een slaapplaats hebben gezocht. En dat lukte nog in een Auberge, 3 km vanaf de Spaanse grens. Blij blij! We hebben de EPO bij de pharmacy opgehaald ; het was dit keer een wat andere spuit, dus we moesten nog even goed lezen hoe dat te doen. Toen heb ik in de apotheek gevraagd of ze een kamertje hadden om de injectie toe te dienen, en dat hadden ze. Ging prima, en om 10.30 uur zaten we op de fiets.

We hadden op een paar dikke jongens na de eerste paar km vrij vlak, en toen begon het beklimmen van de eerst berg, ongeveer 300 m hoog. Dat ging best goed! Na 17,5 km hebben we op het hoogtepunt even lekker koffie gedronken. Het was een warme dag! 35 graden. Een voordeel was dat de wind af en toe van de zijkant en zelfs van achteren kwam. De afdaling was heel lekker. Daarna volgde een paar km van op en neer, en op en neer, en toen begon het echte steigen! Van 40 m naar over de 700 m omhoog, verdeeld over een afstand van 14 km.
Net voordat de klim begon was daar een mooi restaurantje, daar hebben we eerst nog even ieder twee 0% naar binnen geslagen voor het vocht, en een grote salade gedeeld. Er zaten ook een aantal fietsers, die vonden het wel stoer, 2 van die oudere Nederlanders die op een gewone fiets de berg opgingen.

En toen ging het gebeuren. Het was gewoon steeds klimmen, maar wel behóórlijk pittig! Het water gutste me langs mijn hoofd, mijn rug, mijn buik.. Natte handen…. We hadden allebei best moeite met de beklimming. Gelukkig was het niet druk op de bergweg, want wij fietsten aan de afgrond kant. We hebben een aantal keren gestopt, water gedronken, stukje appel eten, op adem komen, en zelfs een keer de cola met zoute pinda’s truck uit de kast gehaald. We gingen met zo’n 5 á 6 km per uur de berg op. We hebben halverwege Piet nog even gebeld voor steun, maar die was ook erg druk met de hond uitlaten en Mariska en Bieneke van Schiphol afhalen. Zijn betrokkenheid bij de fietstocht is intussen natuurlijk wel wat anders dan toen hij zelf net naar Santiago was gefietst.

Na 2,5 uur kwamen we in Las Illas waar we wat moeilijke weggetjes moesten volgen op weg naar de grens. Helaas was er een stuk weg weggeslagen en konden we onze route niet vervolgen. We moesten een stukje terug fietsen en dan een klein, heel slecht en heel steil weggetje inslaan, om na een aantal kilometers weer op onze route te komen. Het was zo’n steile weg dat we die, ongeveer 700 m, wel moeten lopen. Het is heel zwaar om zo’n eind je fiets met zware bepakking tegen de berg op te duwen, en dan ook nog over een slechte weg. En voor John was het echt heel moeilijk met zijn klikschoenen, en zijn al zo zere voet/been. Maar hij heeft het toch voor elkaar gekregen! Een echte doorzetter!
Daarna moesten we nog een aantal kilometers zigzaggend ongeveer 150 m stijgen door een villawijk, met scherpe erg steile bochten. Daarna over een pad waar je eigenlijk niet in mag ( je voelt je dan een soort illegale die de grens wil oversteken), een modderpad met hele grote plassen en vreselijke blubberige kanten, en stenen overal. Je moest heel veel sturen, draaien en op randjes rijden om er doorheen te komen. Één keer haalde ik het maar net, en ik dacht dat John het misschien niet zou halen een dan in zo’n blubberbad zou moeten stappen, of er zelfs door zijn klikschoenen in zou vallen. Maar hij haalde het ook! Trots!

En toen, na 3,5 uur, waren we ineens op een soort open plek in het bos. We waren in Spanje! Bij het monument van Lluis Companys. President van Catalonië, vanaf 1934 tot de Spaanse burgeroorlog. Hij wist via deze weg naar Frankrijk te ontsnappen, maar werd in 1940 toch door het Franco Regime geëxecuteerd! Hij is de enige democratisch gekozen Europesche president die dit lot onderging.
En daar begon ook ineens vanuit het niets een mooie weg in Spanje! Na 3 km heerlijke afdaling waren we in La Vajol, het kleine plaatje (84 inwoners) waar we in een hostel sliepen. 

Het was ondertussen half acht, veel later dan eerst verwacht. Ik had wel al gebeld dat het later werd en dat was geen probleem. En daar zat Pagita, de vrouw die het regelde in de hostel, al op ons te wachten op een terrasje. Ze zwaaide naar ons! We waren de enige gasten; een hele hostel voor ons alleen! Heerlijk! John had nog wat ingezeten over het catheteriseren, maar dat was nu dus niet aan de orde. We hadden een lekker bedje met gekleurd beddegoed, en onze eigen slaapzak, en we konden nog heerlijk eten en drinken in het restaurantje. Kip met champignons en pruimen, volgen mij zo vanuit de vriezer de magnetron in. Maar het was lekker en gezellig, want we aten samen met een nogal praatgrage dame.

Het was een hele zware dag, maar wel erg leuk!  En we kunnen het nog, bergen beklimmen!
We hebben 52 km gefietst.