We hebben heerlijk geslapen en het ontbijt was ook prima. We zaten om 9.40 uur op de fiets. Eerst lekkere broodjes gehaald en de route vonden we gemakkelijk terug. Het was bewolkt en 17graden. In de loop van de dag werd het vol zon en bijna tegen de 30 graden. De wind was zuid 2, dus tegen, en deze wakkerde in de loop van de dag flink aan. We fietsten langs Le Meuse (de Maas). Prachtige natuur, heuvels en bomen om ons heen en geweldig mooie huizen. Het was dus echt genieten. We fietsten steeds op een mooi fietspad langs het water.

Na ongeveer 20 km stond er een bord dat het pad tussen 26 april en 3 mei gesloten was. We hebben besloten de omleiding langs de grote weg te volgen. Na een aantal kilometers gingen we weer terug naar het pad. Er stond geen bord, dus we besloten het maar weer gewoon te volgen. We stonden aan de kant van het pad nog een slokje water te nemen toen er luid toeterend een auto met jongelui langs ons scheurde. Ik kon nog net opzij gaan met de fiets. Terwijl wij nog stonden te bedenken wat er gebeurd was kwamen er een Belgische man en vrouw (ongev. 60 j.) op een sportfiets van dezelfde kant gereden. Ze waren ook bijna van de sokken gereden. De man zei dat de grote weg verderop in reparatie was, en ze auto’s op het fietspad lieten rijden om de grote weg wat te ontlasten. Het was een schandaal en levensgevaarlijk! En er stonden politieagenten die de fietsers die doorfietsten beboeten! Terwijl de man tegens ons aan het praten was, was zijn vrouw met de fiets omgevallen en in de begroeiing naast de weg beland. Die man bleef gewoon doorpraten! John heeft de fiets van de vrouw afgehaald en haar overeind geholpen. Toen ik haar vroeg of het goed met haar ging zei die man: och dat gebeurd zo vaak! Gekke vent! Waarschijnlijk kon zij niet goed uit het kliksysteem op de trappers komen. Ondertussen kwam er ook een jong gezin met 2 kleine meisjes aan fietsen. (We hadden ze eerder al ontmoet en met ze gepraat.) Het werd hun ook allemaal uitgelegd in het Frans, maar zij besloten geloof ik toch het pad te volgen want de gekke man zei tegen ons: ja, met 2 kleine kindskes op de grote weg fietsen kan ook niet hè!

Wij gingen verder naar Dinand over de grote weg. Het was nog ongeveer 6 km. Toen we daar kwamen keken we onze ogen uit: mooi Fort boven op de berg, prachtige kerk, en de brug was versierd met vlaggen en grote, gekleurde saxefoons. Adolpho Sax kwam uit Dinant en is de uitvinder van de Saxefoon. Er begon een Nedelander tegen ons te praten. Hij was ook met zijn vrouw op fietsvakantie. Die vrouw stond al 100 meter verderop. We moesten niet de Linkerkant van de rivier nemen, daar waren allemaal problemen. Hij volgde altijd zijn eigen weg, dat was het beste. En hij bleef maar ouwehoeren…

We zouden eerst koffie met gebak nemen, maar besloten (omdat het intussen al 12.30 uur was) toch maar lekker op een bankje te lunchen met onze eigen broodjes en koffie. Ondertussen gingen we kijken waar we konden slapen. Vireuz Molhain leek de enige mogelijkheid, en er was ook maar 1 hotel: Hotel Camp Paradis. En dat werd het. Ondertussen stonden ineens de 2 mannen uit het vorige hotel voor onze neus. (Robert en Albert) Ze hadden een vrije dag en gingen morgen verder naar Parijs. Óók weer even gezellig gepraat, maar ondertussen begon de tijd te dringen.

We vervolgden onze weg aan de Linker kant van de rivier (volgens onze route). Na een paar kilometers moesten we de rivier over. Maar helaas lag het hele gebied, inclusief een stuk van de brug open. Ik bekeek wat een alternatieve route was, maar dat werd erg zoeken en kostte ook veel meer tijd. We zagen dat we via een trapje over een soort noodbrug konden. Dat was niet gemakkelijk! Eerst de tassen eraf en naar boven brengen en toen de fietsen, dan alles er weer op en verder konden we. Na een klein half uur stonden we aan de andere kant van de rivier. Misschien de volgende keer toch maar naar een ouwehoer luisteren?
We fietsten nu eerst een stuk langs de grote weg, maar het was prachtig weer, mooie omgeving en er was niet veel verkeer. Onderweg zagen we ook een paar keer grote afgravingen van stenen rotsen, met grote fabrieken daarbij. Ook langs een fort op de rotsen, die wel een paar honderd meter breed was.

Na ongeveer 30 kilometer zagen we in de verte de grote schoorstenen van de kerncentrale in Chooz, uit een schoorsteen kwam ontzettend veel rook. We kwamen uiteindelijk ook door het stadje. En de tocht had nog een verrassing voor ons in petto, we gingen tijdelijk wat meer het binnenland in, en dat betekende twee keer flink klimmen! Dat hadden we nog niet helemaal in de benen, maar het ging toch goed. Toen we bij Vireux (ons slaapstadje) aankwamen, passeerden we een Frietkot! We hebben als warm eten eerst maar eens een lekkere, grote friet genomen. Je kon er ook nog mooi bij zitten. Nog even de brug over , links, rechts en nog een stuk links en dan waren we er. Maar helaas, de laatste weg ging een kilometer steil omhoog! Ons gasthuis stond hoog op een berg! John heeft nog stukken gefietst, maar ik heb bijna alles gelopen. Ik was kapot! We waren er om 8 uur. Het is een prive hotelletje. Heel aardige, en kunstzinnige gastvrouw.

Het was een lange en uiteindelijk zware dag! De ontstekingkjes op het zitvlak beginnen bij ons allebei op te spelen. Eerst maar eens heel lekker slapen! We hebben 74 km gefietst.